Η αξία της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας

Πηγή:pexels.com

Ένα από τα πράγματα που με απασχολεί έντονα εδώ και χρόνια είναι η απαξίωση του χώρου των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων από την πλειοψηφία του κόσμου… «Ντρέπομαι να πω ότι είμαι δημοσιογράφος», είχε πει συνάδελφός μου, ο οποίος είναι πολλά περισσότερα χρόνια στον χώρο, και τα λόγια του ήταν κάτι παραπάνω από μια δυνατή «γροθιά» στο… στομάχι μου. 

Τι στο καλό κάναμε (και κάνουμε) τόσο λάθος για να φτάσουμε στην «ντροπή», με τον όρο «υπόληψη» να έχει μπει στον «βυθό» της… θάλασσας με το όνομα «κοινή γνώμη»; Για ένα επάγγελμα που χρόνια πριν, η φράση «τιμή μου και καμάρι μου» έμπαινε δίπλα από τη λέξη «δημοσιογράφος», από όποιον είχε «γερό» στομάχι να ακολουθήσει τον συγκεκριμένο δρόμο. 

Αυτό που αρνούνται πολλοί, είναι οι «αλήθειες». Ειδικά όσοι είναι «βολεμένοι». Πάντα υπήρχαν «βολεμένοι», αλλά τώρα είναι πολύ περισσότεροι μετά και την οικονομική κρίση, με ΜΜΕ να ελέγχονται από επιχειρηματίες με συγκεκριμένα συμφέροντα. Και εάν δεν δεις τις «αλήθειες», δεν μπορείς να σταματήσεις την κατρακύλα. 

Σταμάτησε το ρεπορτάζ κύριοι, και αυτό χαροποιεί την «εξουσία». Και πολλοί από όσους δεν… ξέχασαν το ρεπορτάζ, συνεχίζουν την ερευνητική δημοσιογραφία κυρίως από «συμφέρον». Για το καλό της «παράταξής» τους, της «ομάδας» τους. Τουλάχιστον, έστω και έτσι, ελέγχεται μέρος της «εξουσίας», αποκαλύπτονται καταστάσεις. Να πέσει… φωτιά να μας κάψει, εάν ο δημοσιογράφος λειτουργεί με «συμφέρον». 

Τι σας λέω τώρα… Εδώ φτάσαμε στο σημείο, κάποιοι που έχουν πένα και μικρόφωνο, να θεωρούν «τιμή και καμάρι τους», όταν ο κόσμος τους εντάσσει στην κατηγορία «δικοί μας» και όχι στους «αντιπάλους». Αλλά το πιο αρνητικό είναι να μη θες την πολυφωνία στα ΜΜΕ και να «πολεμάς» με λύσσα τις άλλες απόψεις. Και στο παρελθόν υπήρχε η λεγόμενη «γραμμή» σε κάποια Μέσα, αλλά πάντα με «φως» στο ρεπορτάζ! Με τον κόσμο να τα τιμάει, αφιερώνοντας χρόνο για να ενημερωθεί μέσω αυτών.  

Οι περισσότεροι Έλληνες δημοσιογράφοι δεν έχουν μάθει να κάνουν – πλέον – ρεπορτάζ. Κάθονται στο γραφείο και γράφουν την άποψη τους… Έτσι, απλά και ωραία. Και όσοι δεν συμφωνούν, δεν είναι «μαζί» μας και είναι με τους «απέναντι»! Στο παρελθόν για να φτάσει δημοσιογράφος στη σκέψη να δημοσιεύσει σχόλιο (κάτι που θέλει και καλό ρεπορτάζ), έπρεπε να είχε «σκιστεί» για χρόνια στο τηλέφωνο, να είχε «γράψει» χιλιόμετρα στο «πεζοδρόμιο», να ήταν μέσα στο ρεπορτάζ. Για να έχει και αξία, ως γραπτό, το σχόλιο του. 

Θα σταθώ στο αθλητικό ρεπορτάζ. Μια ποδοσφαιρική ομάδα αποτελεί έναν ζωντανό οργανισμό, που απαρτίζεται από τουλάχιστον 20 άτομα. Δεν έχετε απορήσει, πού εδώ και μερικά χρόνια, δεν έχει αποτελέσει θέμα μια παρεξήγηση, ένας τσακωμός στην προπόνηση, ένας καβγάς ρε παιδί μου; Είναι αδύνατο να μην έχει συμβεί κάτι. Και όποτε έχει δημοσιευτεί κάποια πληροφορία για τέτοιο περιστατικό, έχει γραφτεί πρώτα στο εξωτερικό, εάν έχει τύχει να μιλήσει κάποιος δημοσιογράφος από τα ξένα με μέλος ομάδας μας. Και στη συνέχεια τα νέα «έφτασαν» και... εδώ, μέσω… Βρυξελλών, μέσω... Βαρκελώνης ή μέσω... Βελιγραδίου (τυχαία η αναφορά στις συγκεκριμένες πόλεις).

Κάποτε ο ρεπόρτερ, συνήθιζε να παίρνει τηλέφωνο τον υπεύθυνο του γραφείου Τύπου (τμήμα Επικοινωνίας τα τελευταία χρόνια), ενώ είχε μαζέψει όλες τις πληροφορίες του. Για να μάθει τι επιβεβαιώνει η ομάδα από τα στοιχεία που έχει συλλέξει, τι άλλο «δίνει» επίσημα ο σύλλογος και ό,τι άλλο ήθελε να ρωτήσει. 

Εδώ και χρόνια ξέρετε τι συμβαίνει από τους περισσότερους δημοσιογράφους; Επικοινωνούν πρώτα με τον υπεύθυνο Επικοινωνίας (εάν δεν έχει στείλει πρώτα αυτός σχετικό μήνυμα ή το λεγόμενο non paper) για να μάθουν τη «γραμμή» της ομάδας, για να... ξέρουν τι θα πουν για συγκεκριμένα θέματα, σαν να είναι «συνήγοροι» του κλαμπ. Και όσοι μένουν εκτός από το «μαντρί», δέχονται «πόλεμο», ενώ μάχονται μόνοι τους για πολλές πληροφορίες. 

Αυτό δε συμβαίνει μόνο στο αθλητικό ρεπορτάζ. Παρόμοια είναι η κατάσταση, για παράδειγμα, και στο πολιτικό ρεπορτάζ. Εκεί στη λέξη «ομάδες», βάλτε τον όρο «κόμματα»...

Παραθέτω και δυο φράσεις με ξεχωριστή σημασία, που δείχνουν πολλά:

-«Στην Τουρκία, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μας έμαθε την αξία της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας», έχει πει ο αυτοεξόριστος Τούρκος δημοσιογράφος Ραγκίπ Ντουράν. 

-«Δημοσιογραφία θα πει να δημοσιεύεις όσα ενοχλούν τους άλλους και δεν θέλουν να μαθευτούν. Όλα τα άλλα είναι δημόσιες σχέσεις», τα περίφημα λόγια του Τζωρτζ Όργουελ.

Υπάρχουν, βέβαια, και οι δημοσιογράφοι που δεν έχουν ξεχάσει τον πολύ σημαντικό ρόλο τους, ακόμα και για την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας. Και φτάνουν σε αποκαλύψεις, όντας μάχιμοι στο ρεπορτάζ. Με λυπεί, όμως, πολύ το γεγονός, ότι κάποιοι από αυτούς δεν… άντεξαν - και τις πιέσεις - και έτσι άφησαν το συγκεκριμένο ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ.   

Εάν αντέχετε τις αλήθειες και δε θέλετε «παπαγαλάκια»…

… Καλώς ήρθατε στο FREE POST REPORTER!!!