Έτσι «δηλητηριάζουν» τα παιδιά με μίσος, οργή, ασχήμια και βία, κι ας μην το καταλαβαίνουν

Πόνος, μούδιασα, σφίξιμο στο στομάχι και πολλές σκέψεις μετά τις βαριές κατηγορίες σχετικά με την υπόθεση της Πάτρας… Υπόθεση για την οποία υπάρχουν αρμόδιες Αρχές για να «μιλήσουν» και να αποδώσουν ευθύνες.

Δε σας κρύβω ότι με τρόμαξε και ο όχλος, η αντίδραση όσων έσπευσαν έξω από το σπίτι της κατηγορουμένης, προκειμένου να πουλήσουν την οργή τους. Και εδώ θα πρέπει να σταθούμε και στον ρόλο των ΜΜΕ. 

Χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι το πρόβλημα της έλλειψης κρατικών μηχανισμών, η έλλειψη αίσθησης καθήκοντος από κρατικούς υπαλλήλους (γιατρούς και ιατροδικαστές), καθώς και οι παθογένειες στην απονομή δικαιοσύνης, αποτελούν για την Ελλάδα τις μεγαλύτερες πληγές. Όπως και το ότι σκεφτόμαστε ατομικά, πράττουμε ατομικά και αποζητούμε την ατομική μας... ησυχία.  

Όλα όσα ήθελα να αποτυπώσω στο… χαρτί, με το βλέμμα στο μέλλον και στα παιδιά, τα μετέφερε ο Κώστας Κεφαλογιάννης στο άρθρό του στο «sdna.gr».

Γράφει αναλυτικά: 

«Δεν έχω να καταθέσω άποψη για την υπόθεση της Πάτρας. Μονάχα το μούδιασμα που ένιωσα το απόγευμα της Τετάρτης, το σφίξιμο στο στομάχι και το κενό σε κάθε προσπάθεια εκλογίκευσης του αδιανόητου έχω να σας καταθέσω. Αυτά δηλαδή που ένιωσαν, νομίζω, οι περισσότεροι, όταν έμαθαν ότι η Ρούλα Πισπιρίγκου συνελήφθη.

Σας εξομολογούμαι ότι είχα σταματήσει εδώ και καιρό να παρακολουθώ τις εξελίξεις. Δεν άντεχα ούτε το είδος της φριχτής, λαϊκίστικης, τρισδιάστατης τυμβωρυχίας – δημοσιογραφίας που "τρεφόταν" από τα τρία νεκρά παιδιά (διαχωρίζω κάποιους επίμονους και σοβαρούς συναδέλφους οι οποίοι μοιάζουν πλέον να δικαιώνονται), ούτε τον πηχτό ζόφο που φαινόταν να κρύβει στην καρδιά της τούτη η ιστορία. Κυρίως αυτόν. Ακόμα δεν τον αντέχω.

Αλλά οφείλω επίσης να σας πω ότι ο εξαγριωμένος όχλος με φρικάρει ακόμα περισσότερο.

Σκοτάδι στην ψυχή και στο μυαλό των ανθρώπων, οι οποίοι οδηγούνται σε αποτρόπαιες πράξεις, υπήρχε πάντα. Και θα συνεχίσει να υπάρχει. Όσο εξελισσόμαστε ως κοινωνία, αναπτύσσουμε τους μηχανισμούς πρόληψης ή τις δομές που μπορούν υπό προϋποθέσεις να το φωτίσουν. Να το εξαλείψουμε είναι πρακτικά αδύνατο. Τα ειδεχθή εγκλήματα, δυστυχώς, θα εξακολουθήσουν να μας συγκλονίζουν στο διηνεκές. Κάθε περίπτωση μπορεί να χρησιμεύσει για να φωτίσει συγκεκριμένες παραλείψεις και να οδηγήσει στη βελτίωση της λειτουργίας ορισμένων θεσμών. Μέχρι εκεί.

Αλλά όσο αδύνατο είναι να αποτρέψουμε ακόμα και τα πιο φριχτά εγκλήματα, τόσο απαραίτητο είναι να μην αφήσουμε το παραμικρό περιθώριο στην οχλοκρατία να λανσαριστεί ως κάτι φυσιολογικό. Τίποτα φυσιολογικό δεν είχε η αντίδραση όσων έσπευσαν έξω από το σπίτι της κατηγορουμένης, προκειμένου να πουλήσουν την οργή τους στα social media. Ήταν πηχτή, αβάσταχτη και μεσαιωνική βαρβαρότητα, κι ας κατεγράφη σε οθόνες high definition.

Κάποιοι βρέθηκαν εκεί για να νιώσουν καλύτερα με τον εαυτό τους, κάποιοι για να κρύψουν τα δικά τους προβλήματα, κάποιοι να καλύψουν τις ενοχές τους.

Ασφαλώς και είναι καλοί άνθρωποι. Μέσα τους δεν έχουν καμία αμφιβολία επ’ αυτού.

Δε δηλητηριάζουν τα παιδιά τους με κεταμίνη άλλωστε.

Τα "δηλητηριάζουν", όμως, με μίσος και οργή. Με ασχήμια και βία. Κι ας μην το καταλαβαίνουν ή αν το καταλαβαίνουν δεν τους ενδιαφέρει.

Τη δική τους κυνική αδιαφορία και αγριότητα βρίσκουμε μπροστά μας καθημερινά.

H Ρούλα Πισπιρίγκου με τρομάζει, με ταράζει και παράλληλα με αφήνει άφωνο, όπως με αφήνει άφωνο οτιδήποτε τόσο σκοτεινό και τόσο έξω από το πεδίο κατανόησής μου.

Όσοι πήγαν έξω από το σπίτι της με ταράζουν με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.

Η κατηγορούμενη βλέπετε είναι μοναδική περίπτωση στα ελληνικά χρονικά.

Αιμοσταγές πλήθος, με χαρακτηριστικά και αντιδράσεις "Κου Κλουξ Κλαν" όμως, φοβάμαι, τρέμω ότι μπορεί να γίνει ο καθένας από εμάς».

Και θα συμπληρώσω εγώ. Όλα αυτά τα βλέπουν τα παιδιά. Από τα κινητά που οι γονείς τους παίρνουν, πλέον, από τα 10 τους. Πώς θα διατηρηθεί η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον; Ένα μέλλον που… χτίζεται από το παρόν.

Θυμηθείτε ότι ο Φρίντριχ Νίτσε είχε αφήσει στα… κιτάπια του την παρακάτω φράση: «Από εκεί που ξεδιψάει ο όχλος δηλητηριάζονται τα πηγάδια».

Μόνο προβληματισμό σκορπούν ότι οι συγκεκριμένοι ενήλικες μεγαλώνουν παιδιά και τρέφουν τόσο μίσος στις ψυχές τους, ώστε να στέλνουν κατάρες στα social media, να γράφουν πράγματα για τη συλληφθείσα, που μόνο φρίκη προκαλούν.  

Η Papageorgiou Aikaterini γράφει, εκτός των άλλων, στο Facebook: 

«Ένας κόμπος στο στομάχι, μια αηδία... Σε μόνιμη βάση, τα τελευταία τουλάχιστον 2 χρόνια... Και δε μπορώ να καταλήξω τι μου την προκαλεί περισσότερο... Οι μανάδες που σκοτώνουν τα παιδιά τους ή το πλήθος των "αναμάρτητων νοικοκυραίων" που ζητάνε το κεφάλι τους (πριν καν γίνει δίκη) για να ικανοποιήσουν το "αίσθημα δικαιοσύνης" – που δεν έχουν – οι νοικοκυραίοι που σκοτώνουν κάθε Ζάκ ή αυτοί που τους δικαιολογούν λέγοντας πως οι "καταστηματάρχες έχουν απηυδήσει με τα πρεζάκια που τους κλέβουν".... οι άντρες που σκοτώνουν γυναίκες ή αυτοί που λένε εκ των υστέρων "γιατί δεν έφευγε;" ή -ακόμα χειρότερα –  "τα ήθελε και τα έπαθε"... τα παιδάκια όλου του κόσμου που φεύγουν ασυνόδευτα για το άγνωστο με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής ή αυτοί που τα περιμένουν στα σύνορα για να τα εκμεταλλευτούν κι εκείνοι που φωνάζουν "να έμεναν στη χώρα τους"... 

Σίγουρα ήρθε η ώρα να αλλάξει ο όρος "ανθρωπιά" από τα παγκόσμια λεξικά...δε πρεσβεύει τίποτα καλό πλέον οτιδήποτε προέρχεται από τη λέξη άνθρωπος... Η ανθρωπότητα απέτυχε!!! Πώς γίναμε έτσι?????».